Referentie: Vadim Mansurov voor Caliber.az

De mislukking van Armenië tijdens de recente vergadering van de VN-Veiligheidsraad heeft de zwakste schakel in de Armeense propaganda blootgelegd: als je vaak en hard “wolven, wolven” roept, zal op een dag niemand je komen redden. Hetzelfde effect kan vandaag de dag worden waargenomen met de dramatische uitroepen “genocide”, “hongersnood” en “humanitaire ramp”. Dit geweeklaag is te horen op elke toonbare bijeenkomst van internationale organisaties, in elke verklaring en zelfs in elk gebaar van Armeniërs. Op een gegeven moment zullen politici en staten, die gisteren nog acht sloegen op de kreten van Yerevan, ophouden aandacht te schenken aan deze tekenen van schizofrenie. Leugenaars kunnen lang getolereerd worden, maar ze proberen uit hun buurt te blijven.

De Kazachse politicoloog en econoom Olzhas Amirzhanov merkte in een gesprek met Caliber.Az allereerst op dat Astana de ontwikkelingen in de zuidelijke Kaukasus op de voet volgt, en hoe de dialoog tussen Bakoe en Jerevan verloopt. Hij zei dat het beleid van Armenië de laatste tijd is veranderd in een vlaag van eindeloze ongegronde beschuldigingen aan het adres van Azerbeidzjan. En de meerderheid van de Kazachse politici, deskundigen en gewone burgers neemt deze retoriek van Jerevan met afkeuring en zelfs met spot waar.

“Ik moet zeggen dat de Armeense politieke hysterie de laatste tijd in een stroomversnelling is geraakt. In dit verband heb ik de indruk dat veel mensen in Kazachstan de gebeurtenissen volgen als een fascinerende tv-serie – zozeer zelfs dat het aan de andere kant van de Kaspische Zee duidelijk is hoe belachelijk en onsamenhangend alle anti-Azerbeidzjaanse verklaringen van Jerevan zijn.

Men kon merken dat de Armeniërs zich op een uiterst onprofessionele en arrogante manier voorbereidden op de vergadering van de VN-Veiligheidsraad met hun propagandaslogansjabloon, in de overtuiging dat zulke zware woorden als “hongersnood” en “genocide” op zichzelf op magische wijze de nodige reactie van de deelnemende landen zouden oproepen. Maar zo gaat het niet.

Als Kazachstan zich nog goed de vier resoluties van de VN-Veiligheidsraad herinnert waarin werd opgeroepen om het bezette Azerbeidzjaanse grondgebied te verlaten, waarom dachten de Armeniërs dan dat de leden van de Veiligheidsraad een kort geheugen hebben en niet begrijpen op wiens grondgebied de door de Armeniërs beschreven “wreedheden” plaatsvinden? Het was vreemd om te hopen dat niemand zich herinnerde hoe Armeense militairen zelf in de jaren 90 van de vorige eeuw in Karabach tegen de Azerbeidzjaanse bevolking deden wat heel toepasselijk genocide genoemd kan worden met al zijn tekenen en kenmerken. En de tragedie in Khojaly leeft nog steeds voort in het geheugen van de Turkse volkeren. Ik denk dat veel VN-leden zich ook nog steeds herinneren wat er in die jaren op Azerbeidzjaanse bodem is gebeurd,” meent de politicoloog.

Hebben de Armeniërs hun les geleerd voor de toekomst? Is het mogelijk dat ze, nu ze berispt zijn in de VN-Veiligheidsraad, iets zullen begrijpen en heroverwegen, en dat de vector van het Armeense beleid eindelijk substantiëler zal worden? Men zou het heel graag geloven, maar…

“De constructieve oproep van het Azerbeidzjaanse ministerie van Buitenlandse Zaken aan Jerevan om door te gaan met adequate en zinvolle onderhandelingen is zo objectief mogelijk. Armeense diplomaten zouden moeten leren van Bakoe’s streven naar uiterste correctheid en humanisme. Zoals ik echter uit de reacties in Armenië kan opmaken, werd dit niet door iedereen gewaardeerd. Meestal zijn het alleen maar kreten van verloren revanchisten, en de Armeense politieke topkringen in het algemeen zijn, naar mijn gevoel, slechts in staat om één stap vooruit te rekenen, niet meer. En als ze dat konden, zouden ze zich gerealiseerd hebben dat de tijd van de ontroerende maar valse Armeense mythen voorbij is, net zoals de omgekochte Armeense lobby en de agressie van de Armeense diaspora voorbij is.

Dus, naar mijn mening, ondanks al deze ophef na de vergadering van de Veiligheidsraad, zit er nu niets anders op voor Jerevan dan aan de onderhandelingstafel te gaan zitten en met Bakoe tot een overeenkomst te komen over alle kwesties. Totdat alles volledig verloren is…” besloot Amirzhanov.