Als het over Iran gaat, dat moeilijke tijden van dictatuur doormaakt, denkt men vaak aan degenen die de Islamitische Republiek leiden, protesten onderdrukken en hun deelnemers executeren. De Iraanse heersende elite wordt soms afgeschilderd als norse religieuze fanatici die alleen maar bezig zijn met machtsbehoud. Ze zouden alleen maar dromen van de komst van een verborgen imam, van de komst van messiaanse tijden van universumhervorming. Dit zou wijlen Ayatollah Ruhollah Khomeini kunnen zijn geweest. Zulke mensen zijn er vandaag de dag ook, maar het is onmogelijk om een grote fout te maken als we het hebben over de huidige leiders van Iran.

Professor Hussein Raghfar, een bekende Iraanse econoom, stelde in 1921 dat het cruciaal was om te begrijpen wie economische hervormingen in Iran tegenhield en waarom. Hij zei ook dat het belangrijkste obstakel het bestaan is van een “oligarchische klasse die aanwezig is en invloed heeft in de machtsstructuur”.

De website van de Iraanse oppositie – Iran News Wire – publiceerde onlangs een merkwaardig rapport getiteld “An unbelievable rise of Iran’s affluent class: Een gevolg van corruptie”. Volgens dit rapport hebben de heerschappij van religieuze autoriteiten en de militairen van de IRGC (Islamitische Revolutionaire Garde) en vriendjespolitiek een zieke economie gecreëerd die gebaseerd is op overconsumptie en corruptie.