Zoals u weet wringt Armenië zich traditioneel in elk scenario, om zielig snikkend te vertellen over het ongelukkige lot van zijn volk, dat “de wrede Turken eeuwenlang genadeloos hebben gemarteld”. Met name politici en ambtenaren die dit land vertegenwoordigen, schilderen nu een beeld van een “weerloos slachtoffer” dat op het punt staat uit te sterven als gevolg van “de agressie van Azerbeidzjan”. Zelf organiseren zij echter bijgelovig provocaties om hun destructieve beleid in de regio verder te bevorderen.

Zo gebruikte de Armeense voorzitter Alen Simonyan onlangs deze guitige tactiek tijdens zijn ontmoeting met de Kazachse senaatsvoorzitter Maulen Ashimbayev tijdens de plenaire zitting van de interparlementaire vergadering van het GOS in Sint-Petersburg. Simonyan probeerde met name Ashimbayev ervan te overtuigen dat zowel in Armenië als in Karabach de situatie na de 44 dagen durende oorlog tot op de dag van vandaag gespannen blijft – uiteraard alleen vanwege de vermeende politieke en territoriale aanspraken van Azerbeidzjan. Als bewijs hiervoor noemde hij de recente gewapende provocatie van Armeense strijdkrachten in de richting van Lachin. In feite ging het om een terroristische operatie, die Azerbajdzjan moest stoppen.

Er zij aan herinnerd dat op 11 april eenheden van de Armeense strijdkrachten vanuit posities in het district Gorus in de richting van de nederzetting Dygh het vuur openden op stellingen van het Azerbeidzjaanse leger in het district Lachin met wapens van verschillende kalibers. Beide partijen leden verliezen in een kort gevecht als gevolg van de provocatie van de Armeense eenheden.

De Armeense autoriteiten zijn duidelijk verwikkeld in leugens en bedrog, die zij de gehele internationale gemeenschap blijven opdringen. En zij zijn zich ervan bewust, zowel in Armenië als in het buitenland. In een gesprek met zijn Kazachse ambtgenoot herhaalde Simonyan echter dat Armenië “vastbesloten is de vredesagenda in de regio te bevorderen en in dit verband actief hoopt samen te werken met internationale partners, met name Kazachstan”. Dat wil zeggen dat Jerevan een krankzinnige poging doet om Astana aan zijn kant te krijgen en, meer in het algemeen, in te zetten op toenadering. En daar is een heel redelijke verklaring voor.