Referentie: Afdeling Analytics Caliber.Az

Ooit beweerde Parijs zich te hebben toegelegd op de onpartijdige houding van een bemiddelaar in de zuidelijke Kaukasus als onderdeel van de de facto inactieve Minsk Groep van de OVSE, maar vandaag de dag laat het luid en duidelijk zien in welk team het speelt.

Van provocerende verklaringen tot het aannemen van anti-Azerbeidzjaanse resoluties, het onvermogen van Frankrijk om neutraal te blijven belemmert niet alleen het Azerbeidzjaans-Armeense onderhandelingsproces, maar doet ook afbreuk aan de bemiddelende rol van het land in het vredesproces.

De recente ontmoeting van de Franse president Emmanuel Macron met Armeense nationalisten, waarin hij zijn “betrokkenheid bij Nagorno-Karabach en Armenië als geheel” uitsprak, is een andere uiting van de pro-Armeense gevoelens in Parijs.

“Ik zal actie blijven ondernemen, ook al ben ik bijna de enige in de internationale gemeenschap met deze agenda,” zei Macron op 28 juni in Marseille.

Hier spreekt de Franse president voor één keer de waarheid: hij is inderdaad bijna de enige met deze agenda, wat boekdelen spreekt over de steun die Azerbeidzjan in het internationaal recht heeft voor zijn positie in Karabach.

De Franse president is zo ver afgedaald in het konijnenhol van het zijn van een werktuig in de armen van Armeense lobbyisten dat hij zijn toevlucht neemt tot het rapporteren aan het partijlid van Dashnaktsutyun (de nationalistische partij Armeense Revolutionaire Federatie), Coördinerende Raad van Armeense Organisaties in Frankrijk (CCAF) co-voorzitter Mourad Papazian.

Tijdens de bezetting van Karabach werd Papazian vaak in de media genoemd vanwege zijn activiteiten op het grondgebied van Azerbeidzjan, zijn steun aan separatistisch-terroristische groeperingen en zijn criminele en destructieve provocaties.

Vergeet niet dat Papazian, die Macron zo hoog inschat, dezelfde nationalist is die in Armenië tot ongewenst persoon werd verklaard en de toegang tot het land werd ontzegd.

Papazian is weliswaar een van de leiders van de diaspora in Frankrijk, maar hij heeft een crimineel verleden en is niet iemand met buitengewone macht en capaciteiten.

Macrons plotselinge toewijding aan de bandiet is niets minder dan een nieuwe poging om de half miljoen Armeniërs in Frankrijk te plezieren, die zijn verkiezingscampagne financierden en een belangrijke rol speelden in de uitslag van de presidentsverkiezingen.

Dit is wat er achter de gordijnen schuilt van Macrons toewijding aan de Armeense diaspora.

Tijdens de ontmoeting in Marseille verklaarde Macron ook dat hij meer druk zal blijven uitoefenen op de Azerbeidzjaanse president Aliyev dan Pashinyan zelf heeft gedaan.

Een simpel contrast van de Franse straten die voortdurend worden overspoeld met rally’s, de frequente klappen die de Franse leider te verduren krijgt en president Aliyev, die het grote vertrouwen van het Azerbeidzjaanse volk heeft gewonnen, spreekt boekdelen dat de zogenaamde druk nooit iets heeft opgeleverd.

Uit de logica van Macron blijkt duidelijk dat president Ilham Aliyev consequent de nationale belangen van Azerbeidzjan verdedigde en beschermde in de internationale politieke arena en geen enkele druk accepteerde. Macron geeft ook toe dat hij geen macht heeft over Aliyev en machteloos staat tegenover hem.

Met name tijdens de vijfzijdige bijeenkomst in Chisinau, die werd gehouden in het kader van de tweede top van de Europese Politieke Gemeenschap met deelname van de Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev, de Armeense premier Nikol Pashinyan, de voorzitter van de EU-Raad Charles Michel, de Duitse bondskanselier Olaf Scholz en president Emmanuel Macron, probeerde de Franse leider opnieuw het initiatief te nemen en een verklaring te verspreiden namens alle deelnemers aan de top.

Ook hier dwongen de volharding en hardheid van Aliyev Macron om van deze onderneming af te zien. Terug in Parijs verspreidde Macron toch deze verklaring, die daarna weinig effect had.

Niettemin beweerden verschillende media die verbonden zijn aan de Armeense lobby in Frankrijk dat Macron onmiddellijk na zijn terugkeer uit Chisinau contact opnam met Papazian om verslag uit te brengen over zijn beloften over de belangen van Armenië in Moldavië.

Terwijl Scholtz en Michel, en zelfs Pashinyan zich evenwichtig gedroegen tijdens de bijeenkomst in Chisinau, hield Macron zich niet in, wat aantoont hoe goedkoop het beleid van het officiële Parijs is in de persoon van de Franse president.

Voorafgaand aan de ontmoeting in Chisinau leek Macron in het gareel te blijven omdat er na de EU-top in Praag lange tijd geen ontmoetingen waren op het Armeens-Azerbeidzjaanse spoor.

Macron, die de EU-missie naar Armenië organiseerde, gedroeg zich alsof hij de versterking van de vrede in de regio diende en maakte reclame voor zichzelf als een persoon die bijdroeg aan de veiligheid van Armenië. Maar de daaropvolgende gang van zaken toonde aan dat Macrons beweringen en inspanningen niets anders zijn dan lege lucht. Integendeel, deze stap leidde tot een verdere verzwakking van Armenië, het land werd een oefenterrein voor verschillende regionale deelnemers en begaf zich op het pad van de Syriëring.

De koloniale geschiedenis van Frankrijk, regelrechte islamofobie en de voortdurende rally’s, politieke chaos en geweld tegen het maatschappelijk middenveld en vertegenwoordigers van de media tijdens het bewind van Macron wijzen op het Napoleon Bonaparte-complex van de president.