Referentie: Svyatoslav Andrianov, Samir Ibrahimov, Caliber.az

De Armeense propaganda blijft de situatie rond de Lachin-weg ophitsen. Nadat Bakoe zich de meester van zijn soevereine land had getoond door voor te stellen om alle humanitaire ladingen naar het door Armeniërs bevolkte deel van Garabagh te brengen via de weg Aghdam-Khankendi, werd een ongelooflijke campagne van Armeniërs over de hele wereld op touw gezet. De inspanningen van lobbyisten hebben effect gehad, met een vlaag van dagelijkse boze verklaringen van verschillende politici in Europa en Noord-Amerika, een demonstratief bezoek van Franse burgemeesters aan de controlepost in Lachin. Al deze acties zijn bedoeld om de wereld te laten zien dat alleen de weg naar Lachin de enige manier is om levensmiddelen naar Garabagh te transporteren. Maar dit is niet waar, er zijn vele wegen, en als Armeniërs in Azerbeidzjan echt een tekort aan voedsel hebben, waarom zouden ze dan niet instemmen met het gebruik van andere routes? Een hongerig mens maakt zich immers niet druk over de routes waarlangs hij brood krijgt.

Dit is in feite de reden waarom veel mensen in Azerbeidzjan het gevoel hebben dat er hier iets anders aan de hand is dan bezorgdheid om degenen die “verhongeren”. Het is namelijk een handig excuus om een anti-Azerbeidzjaanse hysterie te ontketenen, alleen maar om het bestaan van het separatistische schroot zo lang mogelijk in stand te houden, en onder het mom om de internationale gemeenschap te misleiden en een resolutie tegen Azerbeidzjan door te drukken in de VN-Veiligheidsraad of een andere organisatie.

Svyatoslav Andrianov, directeur van de internationale NGO “Centre for Political Analysis and Information Security”, lid van de Duitse Raad voor Buitenlands Beleid, voorzitter van het Berlijnse Comité voor Strategisch Partnerschap in Eurazië, deelde zijn mening over de situatie met Caliber.Az.

“Verklaringen over de blokkade van de Garabagh-regio door Azerbeidzjan zijn manipulatie en dit is waarom. Laten we om te beginnen niet vergeten hoe de dingen begonnen zijn. Op basis van de verklaring over het staakt-het-vuren van 2020 beloofde Armenië Azerbeidzjan een veilige doorgang over zijn grondgebied naar Nachchivan te garanderen. Tot nu toe heeft Armenië dat niet gedaan.

Begin december vorig jaar kwam Bakoe met het RMK-commando overeen om Azerbeidzjaanse specialisten goud- en molybdeenafzettingen in Garabagh te laten controleren, maar, zoals de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov toegaf, werd het initiatief van Bakoe geblokkeerd door de “leiding” (aanhalingstekens – Ed.) van Garabagh.

Benadrukt moet worden dat de Lachin-weg niet de enige weg is die Garabagh met de buitenwereld verbindt. Als ik de laatste tijd de Westerse pers lees, stel ik me voor hoe een gemiddelde Europeaan over de huidige situatie zou denken. De Lachin-weg wordt immers vaak neergezet als de enige weg,” benadrukte Andrianov.

Volgens hem heeft Bakoe herhaaldelijk gewezen op de mogelijkheid en noodzaak om de Aghdam-weg te gebruiken om Garabagh te bevoorraden, waarop de Armeense kant herhaaldelijk heeft gereageerd met stellingen over de “ontoelaatbaarheid” van het gebruik van deze weg.

“Maar als we accepteren dat Garabagh een deel van Azerbeidzjan is, zou het dan niet logisch zijn dat deze regio toegang tot de wereld heeft via een weg die door het grondgebied van Azerbeidzjan loopt?

Als we het hebben over de redenen voor de huidige situatie, dan zijn die naar mijn mening als volgt:

Ten eerste wil Bakoe er natuurlijk voor zorgen dat Jerevan aan alle voorwaarden van de wapenstilstandsverklaring van 2020 voldoet, inclusief de mogelijkheid van ongehinderde doorgang naar Nachchivan via de Zangazur-corridor.

Ten tweede, als we de Garabagh-regio erkennen als deel van Azerbeidzjan, waarom kan Azerbeidzjan dan geen minerale afzettingen inspecteren op zijn eigen soevereine grondgebied?

Ten derde wordt de Lachin-corridor volgens Bakoe door Jerevan niet alleen gebruikt om illegaal uit de Garabagh-mijnen gewonnen mineralen naar Armenië te exporteren, maar ook om wapens te vervoeren.

Zoals we kunnen zien, heeft Bakoe dus een drastische beslissing genomen, die het enerzijds onmogelijk maakt om wapens voor illegale bendes in Garabagh te vervoeren, en anderzijds de smokkel van mineralen, waaronder goud, aanzienlijk bemoeilijkt,” merkte de politicoloog op.

Volgens hem oefent Azerbeidzjan druk uit op Armenië om gunstigere voorwaarden voor zichzelf te verkrijgen in het toekomstige vredesakkoord, zodat Garabagh geen speciale status en geen speciale privileges krijgt.

“Moeten we Bakoe veroordelen voor dergelijke aspiraties? Dat hangt af van de positie van waaruit we de Garabagh-regio bekijken.

Als we accepteren dat Garabagh deel uitmaakt van Azerbeidzjan, dan hebben we geen vragen, want Bakoe wil de kwestie Garabagh voor eens en altijd afsluiten, tenminste voor de middellange termijn, en dit zal naar mijn mening onmogelijk uit te voeren zijn als Jerevan Garabagh in het vredesverdrag niet duidelijk en transparant erkent als een integraal deel van Azerbeidzjan.

Hoe kan de crisis worden opgelost?

Ik denk dat een van de compromisopties om de crisis op te lossen de gelijktijdige opening van zowel de Aghdam- als de Lachin-weg zou zijn. Deze optie is herhaaldelijk voorgesteld door zowel vertegenwoordigers van de EU als van Rusland. De tijd zal leren in hoeverre een dergelijk compromis zinvol en acceptabel is voor Bakoe en Jerevan.

Tegelijkertijd zou ik Bakoe willen adviseren om in haar samenwerking met de buitenlandse pers en de expertgemeenschap actiever de stelling af te dwingen over de mogelijkheid en noodzaak van het gebruik van de Aghdam-weg voor communicatie met Garabagh,” concludeerde Svyatoslav Andrianov.