Er is geen duidelijk akkoord tussen Azerbeidzjan en Armenië over het onderhandelingsplatform.

De opmerkingen kwamen van de voorzitter van de Yerevan Press Club Boris Navasardyan in gesprek met journalist Sanan Rzayev, gastheer van het videoproject op het Caliber.Az YouTube-kanaal.

Navasardyan noemde verschillende redenen die hebben geleid tot een pauze in de Azerbeidzjaans-Armeense onderhandelingen.

Hij beschouwt de tegenstellingen tussen Azerbeidzjan en Iran, die alle andere kwesties waarbij Azerbeidzjan betrokken is hebben overschaduwd, als een van de belangrijke redenen waarom het proces van het oplossen van de Armeens-Azerbeidzjaanse kwestie in de diplomatieke sfeer is vastgelopen.

“De tweede reden is volgens mij dat er een struikelblok zit in de tekst van het vredesakkoord, die Jerevan en Bakoe elkaar periodiek in briefvorm toesturen. Dit struikelblok is de toekomst van de Armeniërs in Karabach. In feite is het standpunt van Azerbeidzjan dat Armenië geen betrokkenheid of zelfs maar inspraak mag hebben in wat er in Karabach moet gebeuren. Anderzijds vindt Jerevan dat de Armeense autoriteiten niet geheel onverschillig kunnen staan tegenover het lot van de Armeniërs. Ook hier is er blijkbaar sprake van enige formulering. Zowel Jerevan als Bakoe proberen voor zichzelf een soort garantie te krijgen dat hun standpunten in het vredesakkoord en in de verdere ontwikkeling zullen worden weerspiegeld,” zei de gast uit Jerevan.

Volgens Navasardyan is een andere reden dat de situatie aan de voorwaardelijke Armeens-Azerbeidzjaanse grens nogal confronterend blijft en dat zich daar regelmatig excessen voordoen, waardoor een negatieve achtergrond voor overeenkomsten ontstaat.

Navasardyan is ervan overtuigd dat een zeer belangrijke factor is dat er geen duidelijke overeenstemming bestaat over het platform waarop de onderhandelingen moeten worden voortgezet en overeenkomsten moeten worden gesloten.

“Begin 2023 was er enige notie toen Brussel zich als zo’n platform leek te hebben gevestigd. Maar Rusland voert nu een vrij actief beleid met betrekking tot zijn beslissende betrokkenheid bij Armeens-Azerbeidzjaanse overeenkomsten. Dit heeft twijfels doen rijzen over de vraag of er wel duidelijkheid bestaat over de onderhandelingsplaatsen.

Tijdens de Sovjetperiode waren er excessen tussen Armeniërs en Azerbeidzjanen, maar deze werden ingedamd en ontwikkelden zich pas in 1988 verder. Er was een centrum, een regulator van conflicten, die voorkwam dat interetnische tegenstellingen en botsingen escaleerden. Tegenwoordig zien we niemand meer als zo’n beslissende factor. En Jerevan en Bakoe hebben geen ervaring of praktijk in het bereiken van een overeenkomst in bilateraal verband. Onzekerheid over de bemiddelaar en onzekerheid over bepaalde externe beginselen en normen voor de aanpak van de regeling leidt tot onenigheid en tegenspraak tussen de partijen.

In de huidige internationale situatie is het zeer moeilijk om een conventiecentrum als scheidsrechter in de betrekkingen te hebben. Yerevan en Bakoe moeten dit beseffen en leren met elkaar te praten, een dialoog aan te gaan zodat deze concrete resultaten kan opleveren in de vorm van een vredesakkoord en verdere