De lens van de mondiale media blijft gericht op gewapende botsingen tussen eenheden van het Iraanse leger en de Taliban, die zijn uitgegroeid van kleine lokale schermutselingen tot een steeds erger wordende situatie.

Volgens de wereldmedia is de duidelijke oorzaak van het conflict dit keer een geschil over de controle over lokale waterbronnen op de grens tussen de twee landen, hoewel de belangrijkste redenen veel dieper liggen.

Waar kan dit conflict op uitdraaien? Kan het de ontsteker worden van een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten? Deze en andere vragen van Caliber.Az worden beantwoord door voormalig soldaat van de Israëlische defensiemacht (IDF), schrijver, journalist, militair expert en historicus Grigory Tamar.

• Wat zijn de gevolgen van de gewapende incidenten tussen Iran en Afghanistan en wat is de reden daarvoor? Op het eerste gezicht is het beleid van deze landen immers vergelijkbaar in hun radicale retoriek, en de overwinning van de Taliban in 2021 veroorzaakte een gunstige reactie in Teheran.
• Liefde en begrip tussen Iran en de Taliban zijn in principe niet mogelijk. Er zijn veel kardinale inconsistenties: Iran heeft een sjiitisch regime, terwijl de Taliban soennieten zijn. En we hebben het over twee totalitaire theocratische regimes, beide agressief en roofzuchtig. Het is niet meer dan normaal dat ze met elkaar in botsing zijn gekomen. En als je naar de geschiedenis van de afgelopen jaren kijkt, is dit niet het eerste incident tussen hen.

Degenen die zeggen dat de watercrisis slechts een schild is en dat er andere redenen achter zitten, onderschatten echter het belang van water voor de regio.

Het volstaat om terug te denken aan de oorlog tussen Syrië en Israël in 1967, waarvan een van de voorwaarden was dat de Syriërs zijrivieren van de rivier de Jordaan omleidden van het Kinneretmeer (de Zee van Galilea), dat op dat moment 80 procent van de watervoorraden van onze staat vertegenwoordigde. Dat was lang voordat er ontziltingstechnologie bestond en Israël zou van dorst zijn omgekomen als het Syrië had toegestaan het werk te voltooien.

Wat Iran en Afghanistan betreft, mogen we niet vergeten dat de oorsprong van hun conflict teruggaat tot het midden van de vorige eeuw, toen de kwestie van de controle over de watervoorraden in deze regio werd vastgelegd in het desbetreffende verdrag tussen deze twee landen.

De laatste overeenkomst in dit verband werd tussen de partijen gesloten in de jaren zeventig en sindsdien hebben de partijen deze, ondanks de wisseling van politieke regimes, niet geschonden. De huidige mislukking van de overeenkomsten kan dus ongekend worden genoemd – het zet ons aan het denken over de oorzaken ervan.

Maar voorlopig moeten we niet spreken van een grote escalatie – er zijn slechts een paar doden aan beide kanten. Maar het laat zich raden in welke mate dit conflict de neiging heeft te escaleren.

Tegelijkertijd is de Taliban een zeer geduchte tegenstander voor Iran, en als een “geschenk” aan Teheran zou het wel eens de hele Iraans-Afghaanse grens onder druk kunnen zetten, waardoor Iran gedwongen zou worden om grote troepencontingenten in de regio te houden, wat de algehele defensiecapaciteit van het land zou uitdunnen. Een dergelijke situatie zou