Er wordt met twee maten gemeten ten opzichte van Azerbeidzjan, zei Elchin Amirbayov, assistent van de eerste vice-president van de Republiek Azerbeidzjan, in zijn interview met het Poolse TV Weekly, meldt Report.az.

“In 1992 was een deel van ons land bezet door Armeniërs. Maar de wereld gaf hier geen fatsoenlijk antwoord op. Een soortgelijk scenario vond later plaats in Georgië (Abchazië en Zuid-Ossetië) en in Moldavië (Transnistrië). Vandaag is er oorlog in Oekraïne. Het is een klassiek domino-effect. Als je op één plaats geen antwoord geeft, ontstaan er andere soortgelijke gevallen,” zei hij.

“Vandaag zien we een oorlog tussen Rusland en Oekraïne, die een mobilisatie van de hele internationale gemeenschap heeft veroorzaakt. Helaas hebben we een dergelijke reactie niet gezien. Het blijkt dat er in de internationale betrekkingen met twee maten wordt gemeten ten opzichte van Azerbeidzjan. Toen 20 procent van ons land illegaal bezet werd en een miljoen mensen uit deze gebieden een etnische zuivering ondergingen, zagen we helaas geen landen die wilden helpen of protesteren: Warschau, Berlijn, Parijs… . We waren te ver weg voor hen. Het gaat niet alleen om afstand. Zowel Azerbeidzjan als Armenië liggen in Europa. We zijn lid van veel internationale Europese organisaties, zoals de OVSE en de Raad van Europa. Het gaat om het belang van het internationaal recht. Als een land dit schendt en ongestraft blijft, zullen andere landen denken dat ze dit ook kunnen doen. Straffeloosheid laat zien dat het winstgevend is om een schurk te zijn,” zei Amirbayov.

Hij merkte op dat als internationale organisaties correct hadden gereageerd in het begin van de jaren 90, onmiddellijk na de agressie van Armenië tegen Azerbeidzjan, de omvang en de resultaten van dit tragische conflict anders zouden zijn geweest, en er geen andere soortgelijke conflicten in de wereld zouden zijn geweest.

De assistent van de eerste vicepresident gaf ook een historisch overzicht van de weg naar onafhankelijkheid van ons land en de moeilijkheden waarmee het in de daaropvolgende fasen te maken kreeg: “Het leven van de eerste Azerbeidzjaanse Republiek en tegelijkertijd de eerste Parlementaire Republiek van het Moslim-Oosten duurde niet lang. Het duurde 23 maanden – van 1918 tot 1920, de intocht van het Rode Leger in ons land. In 1991 herwonnen we onze onafhankelijkheid dankzij de activiteiten van de nationale bevrijdingsbeweging van Azerbeidzjan, die vergeleken kan worden met de Poolse Solidariteitsbeweging. In 1993 kreeg Heydar Aliyev te maken met een zeer moeilijke situatie. Vooral de economische situatie was verschrikkelijk. We hadden net het grootste deel van ons grondgebied verloren in de oorlog met Armenië, en het land stond op de rand van een burgeroorlog. Heydar Aliyev behield en versterkte de onafhankelijkheid van de staat en bracht de economie weer in de juiste richting. Hij is niet alleen een grote persoonlijkheid, maar ook een symbool van het moderne Azerbeidzjan. Wij beschouwen hem als onze nationale leider omdat hij de architect was van de moderne Republiek Azerbeidzjan na het herstel van de onafhankelijkheid in 1991.”

Amirbayov ging ook in op de wortels van het Karabach probleem en het “verdeel en heers” beleid van de Sovjet-Unie: “Rijken zoals de Sovjet-Unie doen er alles aan om degenen die kleiner zijn dan zij te onderwerpen. Dit was niet alleen het geval in Azerbeidzjan. Het was hetzelfde in Georgië en Moldavië. Hoewel Armenië herhaaldelijk territoriale aanspraken heeft gemaakt op Karabach tegen Azerbeidzjan, heeft het historisch gezien altijd bij Azerbeidzjan gehoord. De Sovjets verdeelden Azerbeidzjan kunstmatig in twee delen – het grootste deel van het land en Nachchivan. Het gebied daartussen werd aan Armenië gegeven. Het idee van de Sovjets was om misbruik te maken van de etnische kwestie, ‘bommen’ te planten die potentieel separatisme weerspiegelen, en indien nodig staten te destabiliseren.”