Door het stilzwijgen van internationale rechtbanken en mensenrechteninstellingen over kwesties van discriminatie op basis van nationaliteit kunnen soortgelijke daden (zoals genocides) zich verspreiden naar andere geografische ruimten, zo meldt Trend.

Dit proces wordt meestal veroorzaakt door het syndroom van straffeloosheid bij de partijen die verschrikkelijke massamoorden plegen.

Het meest opvallende voorbeeld van genocide werd 31 jaar geleden gezien. De genocide die in de nacht van 25 op 26 februari 1992 door de Armeense strijdkrachten werd gepleegd tijdens de inname van de stad Khojaly met deelname van het Russische 366e gemotoriseerde geweerregiment tegen de Azerbeidzjanen, die de inheemse bevolking van Khojaly vormden, is nog niet eerlijk beoordeeld door de internationale autoriteiten.

Bij het verschrikkelijke bloedbad in Khojaly werden 613 inwoners gedood, waaronder 63 kinderen, 106 vrouwen, 70 oude mannen en vrouwen, 8 families, 25 kinderen die beide ouders verloren en 130 kinderen die één van hun ouders verloren. In totaal raakten 76 mensen gewond door vijandelijke kogels, waaronder 487 kinderen.

Maar liefst 1.275 mensen werden gevangen genomen, het lot van 150 gevangenen, waaronder 68 vrouwen en 26 kinderen, is nog steeds onbekend. Het was een echte genocide toen burgers die vluchtten voor de vervolging van Armeniërs met ongekende wreedheid werden gedood, maar het Westen zweeg hierover om de een of andere reden.

Het was dit stilzwijgen van het Westen dat drie jaar later een nieuwe genocide in het centrum van Europa onvermijdelijk maakte.

Tijdens de burgeroorlog in het voormalige Joegoslavië in 1991-1995 pleegde het Servische leger een genocidedaad, waardoor in juli 1995 minstens 8.300 Bosnische moslims werden vermoord in de stad Srebrenica.

De moorden werden gepleegd door het Servische leger, onder leiding van generaal Ratko Mladic en bewapend met zwaar materieel. Net als in Khojaly werden vrouwen en kinderen tijdens de genocide in Srebrenica met speciale wreedheid vermoord. Naast het Servische leger namen ook de speciale Servische veiligheidstroepen Scorpions deel aan de massamoord.

Beide genociden hebben betrekking op de eerste periode na de ineenstorting van de Sovjet-Unie.

De algemene overeenkomst tussen de genociden in Srebrenica en Khojaly was dat ze in beide gevallen in een hinderlaag liepen in humanitaire corridors die zogenaamd waren gecreëerd voor burgers die aan de dood probeerden te ontsnappen.

De genocide in Srebrenica is de geschiedenis ingegaan als de grootste massamoord in Europa sinds de Tweede Wereldoorlog. Maar de eerste signalen hiervan klonken drie jaar geleden vanuit Khojaly. Hoewel de genocide in Khojaly de geschiedenis is ingegaan als de eerste wettelijk gedocumenteerde genocide in Europa, hebben het Westen en de internationale instellingen er helaas met twee maten en twee gewichten voor gezorgd dat de massamoord in Khojaly niet als genocide werd erkend.

Azerbeidzjan beschikt over voldoende video- en fotomateriaal met betrekking tot de genocide in Khojaly. Maar het Westen is gewend om te zwijgen over Azerbeidzjan. Er zijn 31 jaar verstreken, maar het Westen heeft zijn beslissingen over Khojaly helemaal niet veranderd.

De grootste reden voor de genocide in Srebrenica was dat er geen eerlijke beslissing werd genomen over het bloedbad in Khojaly. In tegenstelling tot Khojaly heeft het Internationaal Gerechtshof van de VN het bloedbad in Srebrenica echter officieel als genocide erkend. En deze misdaad, begaan in deze stad, was voor de NAVO aanleiding om militaire operaties tegen Servië te starten.

Na de genocide in Khojaly durfde niemand zelfs maar te schreeuwen tegen Armenië, om nog maar te zwijgen over de grootschalige militaire operaties van de NAVO. Ondertussen nam de barbaarsheid van Armenië tegen Azerbeidzjan toe, en het niet beoordelen van de criminele daden van de Armeniërs leidde ertoe dat meer dan 20 procent van het grondgebied van Azerbeidzjan 30 jaar lang bezet was, wat tot bloedvergieten in de regio leidde.

Het Westen, met name de NAVO en de EU, die de illegale acties van Armenië vergaten, hield er geen rekening mee dat drie jaar geleden, tijdens de 44 dagen durende Karabach-oorlog, het Azerbeidzjaanse leger de internationale gerechtigheid herstelde.