De Zwitserse Azerbeidzjaanse Vereniging voor Vriendschap, Cultuur en Solidariteit heeft het kantoor van de Verenigde Naties in Genève om erkenning en steun voor vrede in Azerbeidzjan gevraagd, zo meldt Report.az.

De voorzitter van de vereniging, Alekper Aliyev, zei dat hij de voortdurende en dringende zorgen over de naoorlogse situatie tussen Azerbeidzjan en Armenië onder de aandacht van de VN wil brengen.

“Na het staken van de vijandelijkheden in 2020 heeft Azerbeidzjan een olijftak uitgestoken en een vreedzame agenda voorgesteld die gericht is op het bevorderen van regionale stabiliteit en samenwerking. Onze natie heeft consequent haar oprechte wens herhaald om duurzame vrede en harmonie tussen onze landen tot stand te brengen. Een bewijs van de toewijding van Azerbeidzjan aan regionale samenwerking is onze sterke vriendschap en samenwerking met ons buurland Georgië. Dergelijke partnerschappen onderstrepen het potentieel voor vruchtbare samenwerking in onze regio”, – zei hij in een brief aan de VN.

Ondanks de oprechte inspanningen van Azerbeidzjan lijkt het er echter op dat bepaalde revanchistische sentimenten de overhand hebben in Armenië, waardoor het streven naar duurzame vrede een uitdaging wordt. Het is de moeite waard om de aanzienlijke invloed van de Armeense diaspora wereldwijd te vermelden, die helaas een belemmering lijkt te vormen voor het vredesproces.

“In het huidige tijdperk van snelle informatieverspreiding wordt het steeds moeilijker om feiten van fictie te onderscheiden. De luidste stemmen krijgen vaak de meeste aandacht, maar het volume staat niet gelijk aan waarachtigheid. Een ernstige zorg die helaas in de mondiale fora is overschaduwd, is het gevaar dat veel burgers en militairen in de regio Karabach lopen.

Door mijnen die door Armeense troepen zijn gelegd, is de hele regio veranderd in een uitgestrekt mijnenveld. Tragisch genoeg heeft dit al geresulteerd in het verlies en de verwonding van meer dan 300 onschuldige levens. Bovendien hebben we de afgelopen drie jaar, ondanks onze voortdurende inspanningen, problemen gehad om de aandacht van relevante internationale instanties te vestigen op de milieuramp die zich in de regio Karabach voltrekt. Grote stukken bos zijn gekapt, onze rivieren zijn vervuild en onze diverse en unieke flora en fauna worden met uitsterven bedreigd.

Bovendien zijn menselijke nederzettingen, waaronder steden en dorpen, op grote schaal verwoest. Deze aantasting van het milieu bedreigt niet alleen de natuurlijke ecosystemen van de regio, maar ook de bestaansmiddelen en het culturele erfgoed van de inwoners. Dergelijke daden kunnen onomkeerbare schade aanrichten, waarvan de gevolgen generaties lang gevoeld zullen worden.

In tegenstelling tot wat de Armeense kant beweert, blijven alle communicatielijnen naar Karabach open. De enige eis van Azerbeidzjan is echter om de soevereiniteit over zijn eigen grondgebied te behouden, inclusief zijn communicatieroutes.

Wij geloven dat het alleen maar redelijk is om te streven naar gereguleerd verkeer van mensen en goederen binnen onze soevereine grenzen, vooral gezien het feit dat dit universeel erkende Azerbeidzjaanse gebieden zijn.

Drie decennia lang heeft ons volk de last van een bezetting moeten doorstaan, waarbij Armenië de resoluties van de Verenigde Naties schaamteloos negeerde. Tijdens deze lange periode werd de stem van Azerbeidzjan vaak gedempt, wat uiteindelijk leidde tot het hartverscheurende conflict dat we onlangs hebben meegemaakt.

Recente acties van Armeense zijde lijken een nieuwe potentiële confrontatie in onze regio uit te lokken. De internationale gemeenschap moet begrijpen dat Azerbeidzjan geen belang heeft bij dergelijke onrust.

Wij zetten ons juist in voor de wederopbouw, verjonging en herinrichting van onze bevrijde gebieden voor een betere toekomst. Objectieve observatiemiddelen en informatie zijn gemakkelijk beschikbaar, zodat iedereen getuige kan zijn van de miljardeninvesteringen die Azerbeidzjan in deze gebieden doet. Er worden nieuwe steden, vliegvelden, scholen, wegen en tunnels gebouwd, en er wordt veel geïnvesteerd in ontmijningsactiviteiten.

Zou een natie die oprecht geïnteresseerd is in een conflict zoveel moeite doen voor ontwikkeling en verbetering?

Daartegenover staat de staat waarin de Armeense strijdkrachten de bezette gebieden 30 jaar lang in stand hielden – in troosteloosheid en verval. Is dit geen duidelijk bewijs van hun gebrek aan interesse in echte vrede? Helaas was het uitbreken van de oorlog het hoogtepunt van deze verwaarlozing.

Wij verlangen vurig naar vrede – dit blijft ons standvastige standpunt. Het is een standpunt dat volgens ons universeel gedeeld zou moeten worden, vooral door gewaardeerde instellingen zoals de Verenigde Naties.

Hoewel we begrijpen dat de hedendaagse wereld vol zit met informatieve ruis, vaak versterkt door hyperactief lobbyen in de diaspora, mogen deze stemmen nooit de rede en het internationaal recht overschaduwen.

In de hoop echt gehoord te worden, zoeken we de steun van de VN in ons streven naar blijvende vrede en dringen we er bij alle betrokken partijen op aan om verder te kijken dan verdeeldheid zaaiende retoriek en naar een toekomst van harmonie en samenwerking.

In het licht van het bovenstaande verzoeken wij het kantoor van de Verenigde Naties in Genève nederig om kennis te nemen van deze zorgen en een constructieve dialoog tussen de betrokken partijen mogelijk te maken. Alleen door begrip, samenwerking en wederzijds respect kunnen we hopen de duurzame vrede te bereiken die onze regio zo hard nodig heeft”, zo luidt de brief.